W najbliższy poniedziałek o godzinie 18.00 w Środowiskowym Domu Kultury przy ul.Wyspiańskiego odbędzie się spotkanie z redaktorem Stanisławem Michalkiewiczem. Spotkanie organizują wojewódzkie struktury UPR, temat Lustracja.
Michalkiewicz jest jednym z najlepszych (najlepszym?) polskich publicystów, co przyznają również jego polityczni przeciwnicy, a ma ich sporo. Prawnik, polityk i dziennikarz, wykładowca w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im.Wańkowicza, autor projektu Konstytucji RP (ustrój prezydencki, tylko 59 artykułów!) i kilku projektów ustaw. Kurier nawiązujący kontakt środowisk podziemnych z Giedroyciem i paryską „Kulturą”, nielegalny wydawca, w stanie wojennym więziony, później skazany na konfiskatę majątku…
Ostatnio wywyłał spore zamieszanie w środowisku KUL-u, ujawniając pracujących na nim komunistycznych agentów. Ostro atakowany przez Arcybiskupa Życińskiego.
Od niedawna współpracuje z Portalem Interia poruszając tematy gospodarcze (spojrzenie skrajnie liberalne), z Radiem Maryja (wyłącznie tematy patriotyczne), a od lat z Najwyższym Czasem (tematy konserwatywno-liberalne), Naszą Polską i wieloma innymi tytułami. Warto się wybrać.
Poniżej fragmenty życiorysu z oficjalnej strony red. Michalkiewicza:
Urodzony 8 listopada 1947 roku w Lublinie…. Studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończył w roku 1969 W roku 1972 ukończył podyplomowe Studium Dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim….
W roku 1977 nawiązuje kontakt z Wojciechem Ziembińskim i Adamem Wojciechowskim – działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela w Polsce. Przystępuje do Ruchu i jako pierwsze zadanie otrzymuje polecenie wyjazdu do Francji w celu nawiązania kontaktu z red. Jerzym Giedroyciem i przywiezienia do Polski pieniędzy zebranych przez redakcję „Kultury” na potrzeby ROPCiO. Po wykonaniu tego zadania otrzymuje polecenie zorganizowania pisma dla środowisk wiejskich. Pierwszy numer tego pisma pt. „Gospodarz” ukazuje się w grudniu 1977 r….
Pismo to odegrało pewną rolę w protestach chłopskich latem 1978 roku. Efektem tych protestów było powstanie Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej (przewodniczący Janusz Rożek) i Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Grójeckiej (przewodniczący Zdzisław Ostatek) Z tych m.in. Komitetów i przy udziale tworzących je chłopskich działaczy w dwa lata później powstała „Solidarność” RI. Linię polityczną i programową „Gospodarza” stanowiła obrona prywatnej własności ziemi i gospodarki rodzinnej oraz przeciwdziałanie tzw. socjalistycznym przeobrażeniom na wsi, zmierzającym do podporządkowania rolników administracji państwowej….
Po utworzeniu w roku 1980 NSZZ „Solidarność” Stanisław Michalkiewicz nawiązuje współpracę z drugoobiegowym wydawnictwem „Krąg”, kierowanym przez Wojciecha Fałkowskiego. W początkach stanu wojennego Michalkiewicz zostaje usunięty z pracy w „Zielonym Sztandarze” w ramach tzw. weryfikacji. Na przełomie marca i kwietnia 1982 r. wydaje dla wydawnictwa „Krąg” książkę Andrzeja Alberta (prof. Wojciech Roszkowski) „Najnowsza historia Polski” w nakładzie 1000 egzemplarzy. Wykorzystując kontakty w środowisku drukarzy, wydaje też „Dokumenty SDP”, dla potrzeb zdelegalizowanego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Drukuje również pierwszy numer pisma „Wezwanie” pod redakcją Tomasza Jastruna. W maju 1982 roku zostaje internowany w Białołęce, gdzie zaprzyjaźnia się z Januszem Korwin-Mikkem.
Po zwolnieniu z obozu podejmuje pracę robotnika rolnego w okolicach Grójca, a później – robotnika w firmie „Thomex”. W tym okresie, wykorzystując kontakty z drukarzami, organizuje druk ulotek dla potrzeb podziemnej „Solidarności”. Jesienią 1983 roku, wraz z Marianem Miszalskim, rozpoczyna wydawanie podziemnego pisma „Kurs”, co inauguruje powstanie wydawnictwa o tej samej nazwie. „Kurs” jest przedsięwzięciem samofinansującym się. W latach 1983 – 1989 ukazało się 40 numerów „Kursu” oraz ponad 20 książek, wśród których były m.in: „Rewolucja konserwatywna w Ameryce” Guy Sormana (nakład 5,5 tys. egz.), „Wolny wybór” Miltona Friedmana (2 tys. egz.) „Nowe bogactwo narodów” Guy Sormana (2 tys. egz.), pozycje historyczne („Droga do Ostrej Bramy” Jana Erdmana – 2 tys. egz., „Nie trzeba głośno mówić” Józefa Mackiewicza – 4 tys. egz.), a nawet książka dla dzieci („Bohaterski miś” Bronisławy Ostrowskiej – 1 tys. egz.). Linia polityczna miesięcznika i wydawnictwa „Kurs” sprowadzała się do propagowania konserwatywnego liberalizmu i liberalnych rozwiązań gospodarczych. Wyrazem ówczesnego ideowego credo Michalkiewicza była wydana w roku 1983 przez Officynę Liberałów (Janusz Korwin-Mikke) broszura „Monologi”.
W roku 1987 Michalkiewicz, wraz z innymi sygnatariuszami (m.in. śp. Stefanem Kisielewskim), podpisuje akt założycielski partii politycznej Ruch Polityki Realnej, której prezesem zostaje Janusz Korwin-Mikke. Jest to pierwsza partia polityczna w życiu Stanisława Michalkiewicza. W maju 1988 roku zostaje aresztowany podczas transportu książek „Kursu” i we wrześniu skazany na konfiskatę mienia. W marcu 1990 roku wchodzi do zespołu redakcyjnego tygodnika „Najwyższy Czas!” i zostaje członkiem władz krajowych Unii Polityki Realnej (pod taką nazwą zarejestrowała się w grudniu 1990 roku partia utworzona w roku 1987). W roku 1992 zostaje redaktorem naczelnym „N.Cz!”. Po krótkiej przerwie na przełomie lat 1992/93 (praca w redakcji gazety „Nowy Świat”), powraca na stanowisko redaktora naczelnego „N.Cz!”, które zajmuje aż do jesieni roku 1997, kiedy zostaje prezesem Unii Polityki Realnej, po rezygnacji z tej funkcji Janusza Korwin-Mikkego….
Stanisław Michalkiewicz kandydował z ramienia UPR do Sejmu w kampaniach parlamentarnych w latach 1991, 1993 i 1997, jednak bez powodzenia. W roku 1992 uzyskał z rąk Marszałka Sejmu nominację na sędziego Trybunału Stanu, którym był aż do rozwiązania Sejmu w roku 1993. W roku 1991 Michalkiewicz opracował projekt „małej konstytucji”, wydatnie zwiększający uprawnienia prezydenta i próbował, acz bez większego powodzenia, zainteresować nim ówczesnego Prezydenta RP Lecha Wałęsę. W roku 1992 opracował projekt konstytucji (Konstytucja Prawicy), przewidujący system prezydencki. Projekt ten nie uzyskał niezbędnego poparcia ówczesnych parlamentarzystów m.in. z powodu postulatu ograniczenia liczebności Sejmu do 120 posłów. Michalkiewicz był także autorem kilku innych projektów ustaw, m.in. projektu ordynacji wyborczej (1992 r.), przewidującej wybory wg zasad większościowych. Projekt ten został jednak głosami posłów centroprawicowych i posłów SLD zdecydowanie odrzucony przez Nadzwyczajną Komisję ds. Ordynacji Wyborczej. Stanisław Michalkiewicz jest również autorem książek. Oprócz wspomnianej już broszury „Monologi”, w latach 90. ukazały się następujące jego książki: „Ulubiony ustrój Pana Boga”, „Na gorącym uczynku”, „Choroba czerwonych oczu” oraz „W przededniu końca świata”. Pracuje jako dziennikarz i wykładowca Wyższej Szkoły Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie. Żonaty, troje dzieci.
Wrzucam również fragment wstępu Waldemara Łysiaka do książki Michalkiewicza „W przededniu końca świata”:
Felietonistów zawsze jest wielu, odkąd Francuz J. L. Geoffroy wprowadził ten gatunek publicystyczno-literacki na łamy Journal de debats (1800), lecz niewielu jest mistrzów. Jak w każdej dziedzinie twórczości. Stanisław Michalkiewicz bezspornie należy do wirtuozów felietonistyki polskiej; nawet jego wrogowie nie mogliby mu tego miana odmówić. (…) Walka polityczna ma to do siebie, że mnoży walczącemu wrogów. Lecz cóż jest wart człowiek bez wrogów? Stanisław Michalkiewicz ma ich wielu – zwano go już oszołomem, antysemitą, szowinistą itp. Felietony drukowane w Naszej Polsce przysparzają mu nieprzyjaciół zwłaszcza wśród ludzi źle życzących Polsce i Polakom. Lecz równocześnie przysparzają mu wielbicieli wśród ludzi, których serca biją szczerze po polsku. Co jest nagrodą wielką, nie do przecenienia”.